مقایسه‌ی اثر سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت سرمی اینترلوکین 17 در مردان فعال

زمینه و هدف: انواع فعالیت‌های ورزشی می‌توانند موجب بروز پاسخ‌های مختلف سیستم ایمنی بدن انسان شوند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه‌ی اثرات حادّ سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت سرمی اینترلوکین 17 و شمار لنفوسیت‌ها، مونوسیت‌ها و نوتروفیل‌ها در مردان فعال بود. مواد و روش‌ها: بیست مرد جوان سالم و فعال (میانگین سنّی 66/2±69/21 سال، شاخص توده‌ی بدنی 89/1±92/21، درصد چربی 05/3±49/14)، داوطلبانه به‌عنوان نمونه‌ی آماری این پژوهش انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه فعالیت استقامتی (7 نفر)، فعالیت مقاومتی (6 نفر)، فعالیت موازی (7 نفر) تقسیم‌شدند. آزمودنی‌های هر سه گروه، فعالیت‌های اختصاصی خود را در مدت 45 دقیقه اجراکردند. قبل، بلافاصله و یک ساعت پس از فعالیت، غلظت سرمی IL-17 با روش الایزا اندازه‌گیری و تعداد برخی اجزای لوکوسیتی شمارش‌شد. به‌منظور بررسی تغییرات از آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های تکراری، آنالیز واریانس یک‌طرفه و تعقیبی Tukey و آزمون تی زوجی استفاده‌گردید. سطح معنا‌داری 05/0=α درنظرگرفته‌شد. یافته‌ها: پاسخ اینترلوکین 17 بلافاصله پس از فعالیت و نیز یک ساعت پس از فعالیت بین سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی تفاوت معنا‌داری داشت (05/0>P). همچنین، شمار لنفوسیت‌ها و نوتروفیل‌ها یک ساعت پس از فعالیت و شمار مونوسیت‌ها و نوتروفیل‌ها یک ساعت پس از فعالیت نسبت به مقادیر پایه، بین سه نوع فعالیت ورزشی تفاوت معنا‌داری داشت (05/0>P). نتیجه‌گیری: نوع فعالیت ورزشی عامل موثری در پاسخ‌های IL-17، نوتروفیل‌ها، لنفوسیت‌ها و مونوسیت‌ها می‌باشد. با توجه به الگوی تغییرات IL-17، به‌نظرمی‌رسد فعالیت موازی سبب تعدیل اثرات فعالیت‌های استقامتی و مقاومتی می‌شود.